Op zaterdag 15 april geeft de meesterpianist Willem Brons ‘open lessen’ aan de jonge pianisten van MuziekTalent Almere.

Willem Brons, de éminence grise van de Nederlandse pianisten, treedt nog steeds veelvuldig op. Brons is een belangrijk vertolker van de muziek van Bach, Beethoven en Schubert, al is zijn repertoire daartoe nooit beperkt gebleven. Ook is hij ambassadeur van het historisch instrument. Naast talrijke recitals heeft hij opgetreden met vele beroemde orkesten en samengewerkt met grote dirigenten in binnen- en buitenland.

In 1963 debuteerde Willem Brons in de Kleine Zaal van het Concertgebouw te Amsterdam en kreeg in alle dagbladen uitermate lovende kritieken. Maar reeds in 1966 had hij de aandacht getrokken van de toentertijd zo fameuze recensent J. Reichenfelt. Naar aanleiding van een recital dat geheel aan composities van Bach was gewijd maakte deze criticus gewag van: een ongewone, bevrijdende Bachavond. Hij voegde hier nog aan toe: Willem Brons leeft zich niet uit in deze muziek, maar beleeft Bach met een grote vanzelfsprekendheid.

Niet zoveel later signaleerde dezelfde recensent Willem Brons´ grote betrokkenheid en affiniteit met de late Beethoven. Zo schreef hij naar aanleiding van een vertolking van Beethovens Diabelli-variaties: Velen spelen het oeuvre van de late Beethoven, maar weinigen zijn geroepen het te kunnen spelen. Willem Brons behoort tot deze zeldzame groep kunstenaars: hij is mentaal verknocht aan Beethovens stijl.

Vanaf 1971 werden de sonates van Schubert een vast bestanddeel van Willem Brons´ repertoire: tot op de dag van vandaag spelen deze meesterwerken uit de pianoliteratuur hierin een voorname rol. Niet alleen in Nederland maar met name in Japan waar hij reeds vanaf het begin van 1983 regelmatig optreedt, lezingen geeft en doceert, geldt hij als een van de belangrijkste Schubert-vertolkers van deze tijd.

Uiteraard beperkt zijn repertoire zich niet tot Bach, Beethoven en Schubert. Zo gaf hij in april 2001 de eerste uitvoering in Nederland van de originele pianoversie van Haydns “Die sieben letzten Worte unseres Erlösers am Kreuz”. Het romantische repertoire behoort uiteraard ook tot zijn bagage, waarbij hij ook buiten gebaande paden durft te treden met vrijwel onbekende werken zoals bijvoorbeeld een van de laatste pianocomposities van Schumann: diens zo ontroerende “Gesänge der Frühe”. Daarnaast heeft Willem Brons een groot aantal van Mozarts pianoconcerten vertolkt, o.a. met het Concertgebouworkest, daartoe uitgenodigd door Marius Flothuis.

Typerend voor de reeds genoemde veelzijdigheid, is zijn betrokkenheid bij historische instrumenten, met name de Weense vleugel uit het begin van de 19e eeuw waarop hij regelmatig concerteert. In dit kader gaf hij recitals tijdens Antwerpiano in Antwerpen, het Festival Oude Muziek in Utrecht, Berlijn en Hamburg.